Ferðaáætlun mótast

 

Það getur verið flókið mál að semja ferðaáætlun fyrir akstursreisu, ekki síst ef hún er löng og maður hefur tíma til að fara vítt og breitt um. Hjá mér hefst hún yfirleitt á óskalista sem síðan er bætt við eða tekið af eftir því sem maður les sér til og ræðir við fólk sem hefur komið á staðina.

Það fyrsta hjá mér í þetta skipti var að ákveða aðaláfangastaðinn. Ætlaði ég til Frakklands eða til Þýskalands? Frakkland hafði það með sér að ég hef aldrei komið þangað og er nýlega búin að vera í 2 1/2 árs námi í frönsku hjá Alliance Française. Hins vegar langaði mig meira til Þýskalands, þó ég hafi komið þangað nokkrum sinnum áður og í þrjú skipti ferðast vítt og breitt um landið.Hvað gerir maður þá?

Ég lét á endanum hjartað ráða og valdi Þýskaland.

Næst þurfti ég einhvern viðmiðunarpunkt til að setja mér í sambandi við vegalengdir, þ.e. hversu langt í suður ætlaði ég mér? Fyrir valinu varð fyrst hálfgerð klisja: Neuschwanstein-kastali, sem er staðsettur í Suður-Þýskalandi. Ég hef komið þangað áður, en ekki þannig að ég næði að skoða slotið almennilega, og svo langar mig líka að skoða hina höllina á svæðinu: Hohenschwangau. Þessar hallir eru staðsettar mjög sunnarlega í Þýskalandi, nálægt landamærunum við Austurríki, á svæði þar sem náttúrufegurð er mikil. Frá bænum Hohenschwangau er svo stutt niður til Liechtenstein og þannig næði ég etv. að koma til nýs lands í ferðinni, auk þess að fara um svæði í Austurríki og Sviss sem ég hef ekki heimsótt áður. Ég setti því Vaduz inn sem sennilegan syðsta punkt ferðarinnar.

Í fyrstu var ég að hugsa um að keyra niður eftir Märchenstrasse (Ævintýraleiðinni), einni af vinsælli skipulögðum ferðaleiðum Þýskalands. Hún þræðir bæi og borgir þar sem Grimms-bræður söfnuðu sögum í ævintýrasasfn sitt. Annar endinn á henni er í Bremen og hinn í Hanau í Mið-Þýskalandi, stutt frá Frankfürt am Main.

Þaðan hugsaði ég mér að fara inn á Romantische Strasse, sem liggur á milli Würzburg og Füssen, og síðan til baka upp í gegnum Svartaskóg og Rínardalinn. En þá rann upp fyrir mér þetta mundi verða þriðja skiptið sem ég færi eftir Romantische Strasse, og annað skiptið í Svartaskógi og Rínardalnum, og ég ákvað að breyta til og fara líka á staði sem ég hef ekki komið til áður.

Þá datt mér í hug að skoða staði á heimsminjaskrá UNESCO, og kortlagði þá og sá að það væri hægt að þræða á milli allnokkurra þeirra í tveimur norður-suður línum. Þar með var komið uppkast að hringferð sem fer bæði um slóðir sem ég hef aldrei komið á (gamla Austur-Þýskaland) og líka staði sem mig langar að sjá aftur, s.s. Neuschwanstein og Heidelberg.

Síðan tók við gerð óskalistans. Ég gerði fyrst stóran lista og þrengdi síðan valið þannig að það passaði við þann grófa hring sem UNESCO-staðirnir mynda.

Til varð kort með aðalleið og nokkrum mögulegum lengingum á henni, og til þess notaði ég My Maps á Google. Leiðin hefur verið að breytast eftir því sem ég les meira. T.d. er ég nýbúin að bæta inn einni hugsanlegri hjáleið til Koblenz og annarri til Meissen og Dresden, og er jafnvel að hugsa um að keyra í gegnum Colmar í Frakklandi á leiðinni frá Konstanz til Strasbourg.

Á meðfylgjandi korti má sjá að það er auðveldlega hægt að taka þetta sem hringferð. Ég veit að þetta eru talsvert margir áfangastaðir, en þess verður að gæta að sumir þeirra eru bara merktir inn sem leiðarpunktar, og aðrir eru þannig að þar er nóg að litast um í einn eða tvo klukkutíma áður en farið er á næsta stað, og suma hef ég sett inn sem staði sem auðveldlega má sleppa ef ekki gefst tími til að skoða þá.

Ég hef 27 daga til að koma mér frá Danmörku, ferðast og koma mér aftur til Danmerkur, og hef reiknað með 10-14 dögum til að komast á syðsta punkt ferðarinnar (Vaduz í Liechtenstein) og frá Vaduz hef ég reiknað með 13-17 dögum í bakaleiðina. Þó ég hafi ekki komið til gamla Austur_Þýskalands áður eru stoppin þar færri en í vesturhlutanum og því reikna ég með aðeins lengri tíma vestanmegin.

Save

Save

Save

Landasöfnun og spurning um plebbahátt

Ég hef óskaplega gaman af að ferðast, og ekki síður ferðalaginu sjálfu en áfangastöðunum. Þeir skipta þó líka máli, og eitt af því sem ég hef gaman af er að safna nýjum stöðum, sérstaklega nýjum löndum. Það skiptir mig máli hvernig ég kem til lands – t.d. finnst mér það ekki að vera að koma til einhvers lands að millilenda þar og eyða nokkrum klukkutímum á einhverjum alþjóðaflugvelli og fljúga síðan burt. Þannig finnst mér ég t.d. ekki hafa komið til Frakklands þó ég hafi verið eytt nokkrum klukkutímum á Charles de Gaulle-flugvelli fyrir nokkrum árum síðan. Ég hef varla komið til Belgíu, en þar var ég þó á akstri í einhvern tíma og steig a.m.k. tvisvar út úr bílnum.

Ég hef sett mér þá almennu reglu að til að teljast hafa komið til tiltekins lands, þá þurfi ég að hafa stigið fæti út undir bert loft þar (sem gerðist í Belgíu en ekki í Frakklandi), og helst hafa fengið mér eitthvað að borða þar og gert eitthvað sem mætti kalla samskipti við innfædda, þó ekki sé nema bara að fara inn í sjoppu til að kaupa mér vatn. Þetta síðasta tvennt gerði ég reyndar um borð í ferju til Englands úti fyrir strönd Belgíu, þannig að jú, Belgía á líklega heima á listanum (en þó í sviga því mér finnst ég ekki hafa komið þangað almennilega). Síðan er það bónus að hafa eytt nótt í landinu.

Ég var að leika mér að því um daginn að fylla út eitt af þessum gagnvirku kortum sem maður finnur á netinu þar sem maður merkir við lönd sem maður hefur komið til og það verður til kort þar sem þau lönd eru sýnd og maður getur sett inn á blogg eða aðrar vefsíður. Sumir mundu kalla þetta mont – ég kalla það stolt yfir því hvert maður hefur farið, því ég er ekki í neinni keppni um að koma til sem flestra landa. Ég læt aðra um slíkt, t.d. þennan gaur sem gekk svo langt að láta húðflúra heimskort á bakið á sér og lætur fylla upp í hvert nýtt land sem hann kemur til.

Ég fyllti sem sagt út gagnvirkt kort af Evrópu til að sjá hvað ég hefði komið til margra landa og í ljós kom að ég hef gott tækifæri til að bæta við tveimur nýjum löndum á listann minn í fyrirhugaðri ferð, nefnilega Liechtenstein og Frakklandi. Það var alltaf ætlunin að fara til Frakkalnds í ferðinni - annað hvort sem aðaláfangastaðar eða þá að skjótast yfir landamærin til að stíga fæti á franska grund, anda að mér frönsku lofti og vonandi nota menntaskólafrönskuna mína smávegis og því er Strasbourg í Frakklandi inni á meginleiðinni sem ég dró upp í gegnum Þýskaland þegar ég fór fyrst að pæla í ferðinni.

Ég ætla að fara réttsælis hring um Þýskaland og byrja því á gamla Austur-Þýskalandi, því þangað hef ég ekki komið áður nema í helgarferð til Berlínar. Síðan á að aka í suður til Schwangau og þaðan til Bodensee/Konstanz og Freiburg, og síðan snúa norður á bóginn og taka Strasbourg á leiðinni til Heidelberg.

Þegar ég fór að skoða kortið sá ég að það tæki mig innan við einn dag út af leiðinni milli Schwangau og Konstanz að taka krók til Liechtenstein, þó reyndar sé ég að hugsa um að eyða nóttinni þar – er búin að finna fínt tjaldstæði þar til að gista á.

Ég fór að skoða upplýsingar um hvað væri hægt að sjá og gera í Liechtenstein, og komast að því að á tiltekinni ferðaspjallsíðu sem ég er fastagetur á virðist það viðhorf vera ríkjandi að Liechtenstein sé óspennandi og leiðinlegt land og eina ástæðan fyrir að fara þangað sé að strika það út af lista yfir lönd sem maður á eftir að heimsækja. Á milli línanna lá sú skoðun að það væru bara plebbar sem að safna löndum.

Nú spyr ég: er það plebbaskapur að hafa gaman af að ferðast til landa sem eru ekki í tísku og njóta þess að bæta þeim á listann yfir staði sem maður hefur komið á?

Er það þá heimsborgaraháttur að ræða ekki hvert maður hefur komið? Til hvers er maður þá eiginlega að ferðast ef það má ekki tala um það og vera stoltur af því?

Save

Save

Fákurinn heltist (sprungið dekk nr. 1)

Mynd: Bíllinn við Kattaraugað í Vatnsdalnum.

Ég var á leiðinni í bæinn aftur úr fjölskyldusamkomunni sem ég minntist á í næstsíðustu færslu og ákvað víkja út af þjóðvegi 1 og keyra hringinn í Vatnsdalnum. Veðrið var gott og ég var ekkert að flýta mér, og það var gaman að fara þennan hring þó vegurinn væri sannast sagna hreint hroðalegur á köflum. Ég komst þetta klakklaust og niður á þjóðveg aftur, en rétt áður en ég kom í Víðigerði upphófst mikið skrölt og læti aftur í bílnum. Það var eins og það væri ærsladraugur að rífa innréttinguna í sundur og leika sér að hrossabresti á sama tíma, og ég renndi því í hlað við sjoppuna til að athuga hvað væri að gerast. Viti menn: það var sprungið á öðru afturdekkinu.

Nú hófust aðrar hremmingar. Ég er fullfær um að skipta um dekk á bíl – hef gert það áður, meira að segja blindandi í niðamyrkri – en þarna var vandamál sem ég hafði ekki mætt áður: ég náði ekki með nokkru móti varadekkinu undan bílnum. Það er nefnilega tryggilega fest undir hann að aftan og vel varið gegn bæði þjófum og eigendum.

Dekkið ásamt festibúnaðinum er einfaldlega of þungt fyrir mig, því þegar maður er búinn að losa rærnar sem halda því föstu þarf að lyfta því upp af titt sem það er skrúfað niður á og færa til vinstri (ekki hægri, takk fyrir, eins og stendur í handbókinni) með handfanginu af tjakknum.

Ég var komin með malbiksmunstur á hnén og orðin skafin og blóðug á hnúunum og öskuill þegar ég loksins gafst upp og hringdi í pabba til að fá að vita hvenær ég mætti eiga von á honum og mömmu, en þau voru á eftir mér einhvers staðar. Þau skiluðu sér eftir um klukkutíma, og á meðan fór ég inn í sjoppuna og fékk mér að borða.

Þar fékk ég að vita að vertinn hefði verið að horfa á mig basla þarna úti og hefði verið að „bíða eftir að ég kæmi inn til að biðja um hjálp“. Ég held ég kommenti ekkert á svona hugsunarhátt, annað en að segja að ég hef lítið álit á fólki sem getur staðið og horft á mann eiga í greinilegu basli án þess að bjóða manni hjálp að fyrra bragði. Ég hefði að minnsta kosti farið og spurt hvort viðkomandi vildi aðstoð í sömu aðstæðum og ætla að vona að svo sé um fleiri.

Pabbi kom svo og hjálpaði mér að ná varadekkinu undan bílnum og ég komst klakklaust í bæinn. Dekkið var ónýtt og ég pungaði út 17 þúsund kalli fyrir nýtt. En þetta var ekki síðasta punktering sumarsins...

Save

Save

Jæja, þá verður vart aftur snúið...

Mér var bent á það í gær að sumarið væri að bókast hratt upp hjá Smyril Line fyrir næsta sumar og því dreif ég mig í að bóka far með Norrænu til meginlandsins í vor. Ég hef viku til að hætta við og fá endurgreitt, en held varla að ég geri það - ég er búin að eyða allt of miklum tíma í skipulagningu og pælingar til þess.

Nú get ég farið að hleypa ykkur inn í skipulagningu akstursferðar til útlanda og pælingar um hana. Ég hef hingað til bara tekið þátt í slíkum ferðum - fyrir utan Indlandsferð sem ég fór í 1996 - þannig að þetta verður lærdómur. Reynslan úr undirbúningi Indlandsferðarinnar kemur ekki til með að nýtast mér mikið, því það var hópferð á bíl með kojum og almennilegri eldunaraðstöðu og nóg pláss fyrir farangur, en um slíkt er ekki að ræða í litla bílnum. Þó hef ég reyndar í Caddyinum tvennt sem vantaði í blessaða rútuna: klósett og kæliskáp. Vegna þessa takmarkaða pláss sem er í boði þarf að hugsa allt mjög vel og ákveða hvort hlutirnir séu nauðsynjar eða ekki.

--

Hér átti að koma mynd af Neuschwanstein-kastala sem ég tók síðast þegar ég var á ferð um Romantische Strasse í Þýskalandi, en ég finn bara ekki myndirnar úr ferðinni.

Bætt við 17.10: Það var varla von að ég fyndi ekki myndirnar: Þetta voru síðustu myndirnar sem ég tók á filmu og mér hefur láðst að skanna þær á stafrænt form.

Save

Save

Þegar ég læstist út úr bílnum

Mynd: Á leið norður.

Ég lofaði í opnunarfærslu þessarar umferðar bloggsins að segja nokkrar sögur úr ferðalögum sumarsins 2015. Þau einkenndust af vandræðagangi og óheppni, en voru samt líka skemmtileg og ég var einstaklega heppin með veður.

Þannig er að stórfjölskyldan á sumarbústað norður í landi. Þetta er gamall bóndabær sem við höfum verið að dunda við að gera upp undanfarinn áratug eða svo. Þó að svefnplássið nægi fyrir um 15 manns, þá hefur það verið svo að húsbílafólkið í fjölskyldunni hefur frekar kosið að sofa í bílunum úti á hlaði, aðallega af því að við nennum ekki að vera að bera rúmfötin inn úr bílunum og búa um okkur inni í húsi, og svo er gisting í húsbíl eins og að sofa í stórri og notalegri lokrekkju. Við einfaldlega leiðum rafmagnssnúru inn um einhvern gluggann á húsinu og stingum okkur í samband og höfum þá ljós, hita og kælingu á ískápunum án þess að ganga á rafgeyma og/eða gasbirgðir bílanna.

Ég var mætti þarna ásamt fleirum úr fjölskyldunni til að njóta samveru yfir helgi í góðu veðri, og svaf í bílnum, sem ég var enn að læra á. Ég vaknaði snemma um morguninn, fór úr náttfötunum og smeygði mér í buxur, inniskó og flísjakka. Ég skrapp því næst inn í hús til að athuga hvort fólk væri komið á fætur. Til þess aflæsti ég bílnum og notaði til þess fjarstýringuna. Ég hafði nefnilega ákveðið að það væri gott að venja mig á að læsa honum alltaf þó ég væri með hann á öruggum stað. Síðan fór ég út um aðra hliðarhurðina og lokaði henni á eftir mér. Lyklarnir urðu hins vegar eftir ofan á kæliskápnum, enda engin ástæða til að taka þá með mér, eða svo hélt ég.

Þeir sem eiga svona bíla vita hvað gerðist næst: þegar ég kom út aftur til að ná í hrein föt og handklæði til að fara í sturtu kom ég að bílnum læstum. Það er nefnilega svo með þessa bíla að ef þeim er aflæst með fjarstýringunni og framdyr ekki opnaðar, þá læsast þeir sjálfkrafa stuttu eftir að bílnum er lokað aftur (30 sekúndur eða 1 mínúta, man ekki hvort).

Þarna stóð ég, berfætt í inniskónum og ekki í neinu undir flísinni. Þetta var næstum því eins slæmt og þegar ég læsti mig út úr íbúðinni minni, berfætt og í pilsi og þunnum nærbol einum fata.

Ég var í hálfgerðu losti þegar ég sneri mér við og lullaði mér aftur inn í hús, og mér skilst að svipurinn á andlitinu á mér hafi verið eins og ég hefði séð draug, og hann bæði ljótan og leiðinlegan. Þetta hefði getað endað með ósköpum hefði ég verið ein þarna, enda var síminn minn líka inni í læstum bílnum. En eins og málin stóðu þá voru foreldrar mínir á staðnum og fleiri ættingjar, og von á fleirum seinna um daginn.

Það var þetta síðasta sem bjargaði málunum. Varalykillinn var nefnilega heima hjá foreldrum mínum í Kópavogi og föðurbróðir minn var með lykil að húsinu. Það besta var að hann ætlaði að koma norður þennan dag, en hafði seinkað, þannig að hann var ennþá í bænum þegar pabbi hringdi í hann. Honum var síðan fjarstýrt símleiðis að felustað lykilsins og mætti með hann norður rétt fyrir kvöldmat. Á meðan hélt ég mig inni við – með flísina rennda upp í háls – og hafði ofan af fyrir mér með spjalli og lestri.

Helgin leið síðan eins og best varð á kosið með góðum mat og samveru með fólkinu mínu, en hremmingunum var ekki lokið, ónei...

Save

Save

Save

Save

Vaknað úr dvala

Hæ! Ég er skriðin úr híði mínu og ætla að fara að blogga aftur. Ég sprakk á limminu með bloggið af ýmsum ástæðum, en nú þegar tveggja ára skoðun bílsins nálgast finnst mér eðal að byrja aftur, sérstaklega þar sem til stendur stórt ferðalag næsta vor.

Ég ferðaðist talsvert á bílnum sumarið 2015, fór m.a. í ferðalag um Strandir og Vestfirði í þessu líka dásemdarinnar veðri. Þetta er m.a. ein af ástæðunum fyrir því að ég hætti að færa blogg: ég hreinlega hafði ekki tíma til að gera það eins vel og ég hefði viljað og sleppti því þess vegna. Ég er samt með eina eða tvær hrakfallasögur úr þessum ferðum sem eru eiginlega of góðar til að láta þær ósagðar, t.d. sögur af punkteringum á glænýjum dekkjum (takið eftir fleirtölunni!) og þegar ég læstist út úr bílnum í einu ferðalaginu.

Sumarið 2016 gisti ég hins vegar bara eina nótt í bílnum og ferðaðist lítið á honum, en hafði reyndar góða afsökun: fjölskyldan fór saman í 3 vikna akstursferð til Ameríku, og svo fór ég á Heilsustofnunina í Hveragerði og var þar í mánuð. Þá var farið að halla sumri og ég nennti ekki að fara í meiri útilegur, en fór samt í nokkrar berjaferðir. Ég nennti ekki einu sinni að fara í mína árlegu ferð upp á Snæfellsnes, en hugsanlega fer ég í svoleiðis dagsferð einhverja helgina áður en það fer að snjóa.

Það stendur hins vegar til bóta með ferðalög á bílnum á næsta ári: ég er að skipuleggja ferð til meginlandsins. Ein af ástæðunum fyrir endurvakningu bloggsins er að deila skipulagningunni á þeirri ferð með öðrum.

Nýjasta nýtt um húsbílinn...

...eða öllu heldur um fengna reynslu af honum og hverning ég er smám saman að undirbúa mig fyrir lengra ferðalag en eina helgi.

Ég veit að bloggið er ekki komið það langt, en ég er búin að fara í ferðalög á bílnum um hverja helgi síðan ég fékk hann tilbúinn í hendurnar. Þessar ferðir hafa verið bæði til gagns og gamans, og ég hef verið að finna út hverning búnaðurinn og plássið nýtast.

Ein niðurstaðan var sú að ég held að dúnsængin mín verði í bílnum í sumar. Mér nægir alveg létt sumarsæng inni í íbúð þar til nætur fara að kólna aftur. Þetta sparar burð á sænginni upp og niður stigana heima hjá mér, þó ég sé reyndar ennþá að drösla koddunum með mér. Annað er að ég get vel haft föt til skiptanna úti í bíl, sem sparar burð á þeim fyrir og eftir hverja ferð.

Svo þarf ég líka minna af mataráhöldum en ég hélt - ég held að það sé alveg vitað mál að ég t.d. verð ekkert að steikja pönnukökur, þeyta rjóma eða elda eitthvað flókið: ég sýð í mesta lagi pasta eða hrísgrjón og tek þá frekar með mér afganga af elduðum mat og borða kalt eða hita upp.

Ég uppgötvaði í vetur hinar frábæru Sistema-vörur og keypti mér stórt nestisbox, tvær litlar dollur með skrúfuðum lokum (hvor um sig rúmar t.d. eitt stórt egg) og súpukönnu með vökvaþéttu loki sem er tilvalin undir súpu eða kássu sem maður getur svo hellt í pott og hitað upp á gashellunni, nú eða notað undir annað fljótandi, s.s. súrmjólk sem maður getur borðað beint upp úr ílátinu.

 

Eitt sem var mér til ama var skröltið í mataráhöldunum ofan í skúffu. Ég var með þau í plastíláti og tusku með til að halda þeim í skefjum, en þau skröltu samt, sérstaklega á malarvegum. Ég tók þau því inn og bjó til áhaldavefju:

Þetta er ekkert sérstaklega „lekkert“, en gerir sitt gagn. Svo er hægt að nota hana sem viskastykki ef þau klárast hjá mér.

Hér er önnur mynd sem sýnir inn í hana:

Og já, þetta er gamalt viskastykki.Ég fer kannski út í að sauma eitthvað endingarbetra þegar það er komin reynsla á þetta.

 

Útilegustóll

Ég hef áður lýst því yfir að mig langaði í fellistól, helst einn af þessum sem leggst saman í vöndul. Gallinn er að það kom í ljós að vöndlarnir eru svo langir að þeim er hvergi komandi fyrir í neinu hólfi og svoleiðis stóll yrði því að fá að rúlla laus á gólfinu, eða bíða þess að ég kaupi mér farangursbox til að setja upp á topp. Flati fellistóllinn minn kemst að minnsta kosti fyrir undir rúminu, þó ég þurfi reyndar að velja á milli hans og ferðagrillsins þegar ég fer eitthvað.

Fellikollur gæti gengið, en þeir eru flestir svo lélegir að ég þori varla að setjast á þá.

Í gærkvöldi fór ég á netið til að leita að lausn og fann þennan frábæra stól:

 

Þetta er snilld. Hann er ekki svo lágur að maður situr næstum á jörðinni og verður samt ekki stærri en hitabrúsi samanbrotinn. Ódýr er hann ekki, kostar um 100 dollara, eða rúmar 13 þúsund krónur. Á móti kemur að þetta virðist vera vönduð vara og mundi halda minni yfir-meðal-þyngd.

Annar kostur sem ekki tekur mikið pláss hefði verið uppblásinn stóll, en eftir að hafa lesið umsagnir um þá á ýmsum útileguspjallsíðum og sölusíðum sýnist mér það ekki vera sniðugt. Þeir virðast flestir vera lélegir, og svo er víst frekar erfitt að standa upp úr þeim. En þægilegir eru þeir örugglega.

 

Í framhaldi af seinni póstinum frá því í gær

Ég setti sem sagt inn nýja prófílmynd á tumblr bloggið mitt fyrir um hálfum mánuði síðan. Hún sýnir efri partinn á andlitinu á mér með neðri hlutann falinn á bak við bók, og bert höfuðleðrið fyrir ofan - reyndar sama prófílmynd og ég nota hér, nema það sést í meira af hausnum. Ég birti hana líka í bloggfærslu, ásamt mynd tekinni beint ofan á nýrakaðan kollinn á mér.

Ég vissi svo sem að skallblætiliðið mundi fyrr eða síðar taka við sér, hafði enda fundið slatta af svoleiðis bloggum þegar ég var að leita mér upplýsinga um hvernig væri best að viðhalda lúkkinu (skafa vs. klippur vs. rakvél) og fara að í sambandi við rakakrem vs. hárnæringu, hausþvott með sjampói vs. sápu og annað slíkt.Það komu nokkur læk og nokkur endurblogg, og svo hélt ég að það væri búið.

Mér er alveg sama um þetta, en í gær var ég svo að skoða listann yfir læk og endurblogg á færslum og nýja fylgjendur, og rak þá augun í að skallamyndin hafði verið endurblogguð á klámblogg. Það var hrollur, og hann ekki góður. En þetta er auðvitað víti til varnaðar þeim sem pósta myndum á netið.

Í morgun var svo komið aðdáendabréf. Hvort það kom í gegnum klámsíðuna, blætisíðu eða út af leit, það veit ég ekki. Ég veit heldur ekki alveg hvort ég þori að svara því.

En sú æla!

Það er eitt þegar skallinn á manni endar inni á fetish-bloggum þar sem einfaldlega er dáðst að fallegum höfuðleðrum án nokkurs dónaskapar.

Það er annað þegar hann er kominn inn á klámsíður.

Öllu er nú hægt að rúnka sér yfir.