Breskir (eða evrópskir) vs. bandarískir húsbílar

Hér er áhugavert innslag úr Top Gear: James May skoðar og ber saman húsbíla frá tveimur heimsálfum. Hinn alþekkti breski kaldhæðnishúmor ræður ferðinni:

 

Málið er auðvitað að það er mjög erfitt að vera með stóra húsbíla í ameríska stílnum í Evrópu, því það er frekar takmarkað hvað er hægt að komast á þessum flykkjum, t.d. eftir þröngum götum og skörpum beygjum í gömlum borgum Evrópu, hvað þá undir vegbrýr sem kannski voru byggðar fyrir seinni heimsstyrjöld þegar flutningabílar voru talsvert mikið minni en þeir eru í dag.

Hver haldiði að hafi fengið klósett í jólagjöf?

Hver önnur en ykkar einlæg? Ég fékk sem sagt ferðaklósett frá foreldrunum – og þau sem voru búin að lýsa því yfir og lofa hátíðlega að ég fengi bara eitthvað lítið í jólagjöf þetta árið. Þetta var hins vegar bæði stór gjöf og dýr. Ekki að ég sé neitt að kvarta...

 

Ég held reyndar að ég hafi aldrei fengið eins mikið af gagnlegum gjöfum og þessi jól – og verið jafn ánægð með þær. Næstum allar gjafirnar sem ég fékk tengjast húsbílnum á einhvern hátt, og hinar eru gagnlegar líka. Ég fékk, fyrir utan klósettið, ferðagashellu, bílslökkvitæki, rafgeymabox og með því brúsa af sótthreinsivökva fyrir klósettið (líka frá foreldrunum) og ferðahandbókina 155 Ísland: Áfangastaðir í alfaraleið. Þar fyrir utan fékk ég borvél og tvö súkkulaðistykki.

 

Borvélin er áhald sem ætti að vera til á öllum heimilum og borvélin mín gamla var orðin slitin og léleg þannig að þetta var eðalgjöf. Nú get ég aftur farið að hengja upp myndir af fullum krafti. Svo er fátt matarkyns sem gleður sálina jafn mikið og gott súkkulaði.

Nú klæjar mig bara í puttana að hefja aftur framkvæmdir við bílinn, en það verður víst að bíða þess að það hlýni aðeins og versta snjóinn taki upp.

Nýjustu fréttir af húsbílaframkvæmdum

Ég kom til mömmu og pabba í mat um daginn og uppgötvaði að þó lítið hafi gerst í framkvæmdum í bílnum undanfarið, þá hefur pabbi ekki setið iðjulaus. Hann virðist hafa farið hamförum á eBay og er búinn að kaupa alls konar dót, þar á meðal tengla og mæla af ýmsu tagi, bæði fyrir mig og sig („þetta var svo ódýrt að ég pantaði þrjú stykki, eitt í þinn bíl, eitt í okkar og eitt til vara“).

Svo er hann búinn að fá í hendurnar skrúfur með töppum sem hann pantaði í síðasta mánuði til að festa panelplöturnar í bílinn. Þær eru eins á litinn og þær sem voru fyrir í bílnum, en aðeins stærri, sem er víst ekkert verra.

Núna síðast litu þau mamma inn í Góða hirðinn og komu þaðan út með tempúrdýnu (10.000 kr.) og eldhúsvask úr stáli (1.000 kr.). Dýnan fór inn í bíl og er grjóthörð í frostinu, enda veltur stífleikinn á tempúrdýnum víst á umhverfishita.  Pabbi ætlar svo að taka vaskinn í sundur og nota skolvaskinn og hluta af vaskaborðinu í húsbílinn. Vaskurinn er frekar ljótur eins og er en verður fínn þegar búið er að sníða hann til, þrífa og fægja.

 

Svo þarf að snikka til dýnuna og taka úr henni fyrir hjólskálinni, og þá get ég tekið mig til og saumað utan um hana.

Ég er að vonast til að það hlýni yfir hátíðarnar og haldist þurrt svo við getum farið að gera eitthvað í bílnum á meðan ég er í fríi (16 dagar, hvorki meira né minna). Annars liggur ekkert á – ég kemst ekki af stað á honum í vetrarfærðinni hvort sem er og hef reyndar takmarkaðan áhuga á að sofa í honum í vetrarkuldanum.

Hvað hinn bílinn minn varðar, þá var hann heima hjá mömmu og pabba á meðan hann beið þess að verða tekinn í aflestur hjá Toyota-umboðinu. Á meðan var ég á jeppanum hans pabba, og það er enginn slyddujeppi, heldur MMC Pajero, mikill reynslujálkur sem skilaði mér vel í vinnuna og á milli staða í jólaútréttingum í hríðinni og slabbinu í vikunni. Þetta var svolítið eins og að hafa skipt út fjörugum smáhesti fyrir hægfara en traustan gamlan burðarhest, en þó það sé gott að hafa jeppa í svona færð er enn betra að vera komin aftur á minn eigin bíl, sem ég þekki betur og er öruggari á.

 

Jæja, það var ekki allt of slæmt

Bíllinn minn fór í lesningu í gær. Í ljós kom að kertin voru orðin mjög léleg, og svo kom svörun frá tveimur háspennukeflum. Það hafði lítil áhrif að skipta um kertin, þannig að keflin eru næst.

Vonandi kemst kerran í lag í dag eða á morgun, nema pabbi ákveði að panta keflin í gegnum eBay. Þá er aldrei að vita hvenær þau skila sér. Sama er mér, það er fínt að vera á jeppanum í færðinni sem er á höfuðborgarsvæðinu þessa dagana (hann lánaði mér sem sagt jeppann og ég er mjög þakklát fyrir að þurfa ekki að labba í vinnuna í öllum ruðningunum).

Hvert kefli kostar rétt tæp 20 þúsund, þannig að það er ekki of slæmt, sérstaklega þegar hugsað er til þess að ég þarf ekki að láta setja þau í á verkstæði. Það er svo einstaklega gott að hafa laghentan mann í fjölskyldunni.

Bætt við í hádeginu: Bíllinn er kominn í lag, jibbí! Hef bílaskipti við pabba eftir vinnu í dag.

Hvílíkur dagur!

Gærdagurinn var með þeim viðburðameiri á árinu, bæði í góðu og slæmu.

Fyrst ber auðvitað að nefna að það var tvennt um að vera sem mig langaði að taka þátt í. Reyndar var ekkert mál að velja, en það hefði verið gaman að geta gert bæði. Það var sem sagt jólakvöldverður í vinnunni hjá mér sem stangaðist á við árlega ferð saumaklúbbsins míns í afslöppun í heilsulind. Auðvitað fór ég með saumaklúbbnum, en þetta er í annað skiptið á árinu sem ég er bókuð annað þegar það er kvöldverður í vinnunni hjá mér, og gómsætt nautakjöt á borðum í bæði skiptin. Ekki það, gæsin sem ég borðaði í Laugum var reyndar bara frekar góð...

Óvenjulegir viðburðir dagsins hófust með því að bíllinn minn bilaði á leiðinni heim úr vinnunni. Vélarljósið kviknaði og ganghljóðið varð skrítið og ég þorði ekki annað en að renna inn í næsta bílastæði. Þó það væri vélarljósið en ekki olíuljósið sem hafði kviknað þá leit ég samt á olíuna, því það eru (af gamalli reynslu) mín fyrstu viðbrögð þegar eitthvað viðvörunarljós kviknar í mælaborðinu.

Bíllinn reyndist vera næstum olíulaus, sem hefði ekki átt að vera, því hann brennir ekki mjög mikilli olíu nema hann nái að hitna vel, t.d. í þjóðvegaakstri, og olíutankurinn var rúmlega hálfur áður en ég ók á flugvöllinn í lok nóvember og hann hefði ekki átt að brenna svona miklu á þeirri stuttu leið.Sennilega hefur kuldinn haft áhrif. Ég viðurkenni aftur á móti fúslega að ég hefði átt að mæla olíuna þegar ég kom heim úr Keflavík.

En hvað um það, ég var stödd neðst í Skipholtinu og ekki ýkja langt í bensínstöð efst á Laugaveginum, þannig að mín töltir af stað. Það tölt breyttist fljótt í lullandi hægagang, því hálkan var hrikaleg og lítið um upphitaðar eða sandbornar gangstéttar í Skipholtinu. Ég náði samt upp eftir á rúmum 10 mínútum, keypti lítra af vélaolíu og labbaði til baka niður eftir Laugaveginum, þar sem gangstéttarnar voru aðeins skárri. Mér tókst að komast niður eftir án þess að detta, og hellti olíunni í vélina. Startaði síðan, og þá blikkaði vélarljósið á mig, sem var þó sk0mminni skárra.

Ég sá að þetta gekk ekki og hringdi í pabba og sagði honum söguna alla og játaði á mig syndir mínar með olíuna. Hann taldi víst að bíllinn væri búinn að bræða úr sér og þá fékk mín heldur betur hland fyrir hjartað. Hann kom svo á jeppanum, og mamma með honum, og leit á bílinn og þá kom í ljós að ekki var um úrbræðslu að ræða, heldur eitthvað annað. Honum hafði heyrst ég segja að það væri olíuljósið sem hefði kviknað, en þegar hann sá að það var "bara" vélarljósið og hann heyrði hljóðið í vélinni hýrnaði heldur yfir honum og úrskurðurinn var að bíllinn gengi ekki á öllu strokkunum og að það væri sennilega tilviljun að hann hefði verið orðinn olíulítill á sama tíma. Við erum að vona að orsökin séu annað hvort kertin eða súrefnismælirinn, því það er svo auðvelt að laga það.

Pabbi ók Toyotunni heim og ég fylgdi í kjölfarið á jeppanum. Áður en þau kvöddu afhenti mamma mér helling af hálsbindum sem afi minn hafði átt. Hann dó fyrir skömmu og mamma var að hjálpa til við að ganga frá fötunum hans, og minntist á það við frænku mína og stjúpdóttur afa sem voru þar líka að ég væri að safna bindum til að nota í bútasaum. Þeim þótti þá fyrirtak að ég fengi þau, og með bindunum frá pabba og bindunum frá hinum afa mínum er ég nú komin með efni í talsvert stórt bútasaumsteppi. Ég þarf að kynna mér vel hvernig er best að meðhöndla þau áður en ég hefst handa, því sum þeirra eru úr silki.

Ég hafði haft rænu á að hringja í eina vinkonu mína og biðja hana að taka mig með sér í Laugar. Hún er rétt að renna í hlað þegar pabbi hringir. Þá höfðu þau mamma rekist inn í Góða hirðinn á leiðinni heim og fundið þar handa mér dýnu í bílinn, hvorki meira né minna en Tempur-dýnu. Ég á eftir að skoða gripinn, en af lýsingunni að dæma verður hún bara fín, sérstaklega þegar ég er búin að sauma utan um hana.

Ég átti svo ljúfar stundir í Laugum og kom út vel slök og svífandi á vellíðunarskýi. Vinkonan sem sótti mig fór heim á undan mér, þannig að ég ákvað að labba heim, sem tekur um kortér í góðu færi, en þegar út kom var kominn næðingsvindur og snjókoma og mér leist ekkert á að ganga heim í hörkufrosti og vindi og með snjó ofan á hálkubunkunum, þannig að ég tók leigubíl. Þegar ég kom heim að húsi ákvað ég að taka nokkra hluti úr bílnum mínum inn, því það komst raki í lásinn á honum og það hefur ekki verið hægt að læsa honum síðan frysti. Haldiði að ég hafi ekki stigið á hálkubunka við hliðina á bílnum?

Ég lenti með hausinn á hliðarspeglinum og olnbogann á bílnum og skall á hliðina niður á bílastæðið og sat síðan flötum beinum á bílastæðinu, emjandi "æ!æ!æ!" þegar leigubílstjórinn kom tiplandi út úr bílnum og hífði mig á fætur. Ég haltraði síðan inn og kleif stigann upp á fjórðu hæð (ég velti stundum fyrir mér hvað ég var eiginlega að hugsa þegar ég keypti þessa íbúð).

Ég furðaði mig mest á því hvað ég fann lítið til, þó að ég fyndi að olnboginn á mér var að bólgna upp. Síðan rann upp fyrir mér ljós: Ég hafði tekið gigtarlyf áður en ég fór af stað í Laugarnar og það er sársaukastillandi og hlaut enn að vera virkt.

Ég tók aðra pillu fyrir háttinn, en nú er hún hætt að virka og ég er stíf í allri hægri hliðinni á líkamanum. Hausinn er sem betur fer í lagi - ég fékk ekki einu sinni kúlu - en ég fer ekki ofan af því að ég hefði rotast ef ég hefði lent með hausinn á bílhurðinni en ekki speglinum, sem lét undan högginu og lagðist upp að bílnum. Held ég þurfi nú að taka eina pilluna enn og fara síðan í sund og leggjast í heitu pottana.

Meira um jólalög

Í fýlupúkajólalagapistlinum í gær minntist ég m.a. á þunglyndisleg jólalög sem ég vil helst ekki heyra. Til viðbótar við þau sem ég taldi upp þar eru tvö til viðbótar sem ég hef ekkert á móti að hlusta á, en í hófi þó: Have Yourself a Merry Little Christmas, í nánast hvaða útsetningu sem er, og Blue Christmas, en bara í flutningi Elvis Presley.

Ástæðurnar eru ólíkar.

Have Yourself a Merry Little Christmas er fallegt jólalag sem ég held mikið upp á og syng yfirleitt með þegar ég heyri það þó ég hafi söngrödd eins og kría. Það virkar samt svolítið dapurlegt á mig. Það ætti ekki að gera það, enda er það sungið í dúr, sem er yfirleitt tengt við gleði, á meðan moll er tengt við dapurleg lög (hér er útgáfa af laginu sungin í moll, sem gerir það næstum því draugalegt).

Þetta lag minnir mig alltaf á sorglega senu úr kvikmyndinni Meet Me in St. Louis þar sem lagið heyrðist fyrst. Esther, leikin af Judy Garland, reynir að fá litlu systur sína, Tootie (leikin af grátprinsessunni Margaret O‘Brien), til að líta á björtu hliðarnar þegar hún er niðurdregin af því að fjölskyldan er að fara að flytja til New York, en er sjálf með tárin í augunum á meðan hún syngur lagið.

Hér er textinn eins og Judy söng hann upphaflega (hann hefur reyndar tekið smá breytingum í gegnum tíðina, og var reyndar enn dapurlegri eins og hann var upphaflega skrifaður (en aldrei fluttur)):

Have yourself a merry little christmas
Let your heart be light
Next year all our troubles will be
Out of sight
Have yourself a merry little christmas
Make the yule-tide gay
Next year all our troubles will be
Miles away
Once again as in olden days
Happy golden days of yore
Faithful friends who are dear to us
Will be near to us once more
Someday soon, we all will be together
If the fates allow
Until then, well have to muddle through somehow
So have yourself a merry little christmas now

Lag: Ralph Blane; Texti: Hugh Martin.

Hér er umrædd sena:

 

 

--

Hvað Blue Christmas varðar, þá fjallar það um mann sem grátbiður elskuna sína, sem er farin frá honum, að koma og vera hjá sér um jólin svo að hann verði ekki í þunglyndiskasti yfir hátíðarnar. Elvis aftur á móti flytur það kaldhæðnislega – „tongue in cheek“ eins og enskumælandi mundu segja – þannig að maður skynjar að honum er ekki alvara, að hann er að grínast, og því verður boðskapur lagsins sá að maður eigi ekki að láta smáræði eins og sambandsslit skemma fyrir sér jólin.

Hér lagið, eins og Elvis flutti það á tónleikum 1968:

 

Jóla-la-lög

 

Í dag ætla ég ekki að fjalla um ferðalög, heldur jólalög.

Ég byrja yfirleitt að búa mig undir jólin með því að hlusta á Fairytale of New York í flutningi Kirsty MacColl og The Pogues, og síðan horfi ég á bíómyndina The Nightmare Before Christmas. Þetta á sér stað í kringum allraheilagramessu, enda er Nightmare bæði jóla- og Halloween-mynd. Síðan vil ég ekki heyra jólalög fyrr en í desember, og þá í hófi. Undantekningin er þegar ég mæti í saumaklúbb hjá jólabörnunum vinkonum mínum, sem eru sumar hverjar farnar að spila jólalög í byrjun september. (Ein var búin að skreyta tréð upp úr byrjun október).

En þó að það sé freistandi að ræða um uppáhaldsjólalögin mín, þá ætla ég núna að fjalla um jólalög sem ég vil helst ekki heyra.

Í fyrsta lagi eru tvö jólalög sem ég vil bara heyra á aðfangadag og jóladag: Ó helga nótt og Heims um ból. Þau eru bara hreinlega of hátíðleg til að spila þau á öðrum dögum. Að minnsta kosti er það mín skoðun. Mér finnst líka vera á mörkunum að spila Borgin litla Betlehem einhverja aðra daga og almennt séð finnst mér að því hátíðlegri sem jólasálmurinn er, því takmarkaðri eigi spilunin á honum að vera. Það er til alveg nóg af aðventulögum til að spila í staðinn, bæði trúarlegum og veraldlegum.

Kallið mig fýlupúka ef þið viljið, en ég hef mjög sterkar tilfinningar til jólanna og finnst þau eiga að vera hátíðleg og notaleg, jafnvel þó þau séu ekki trúarhátíð fyrir mér. Í aðdraganda jólanna, á aðventunni og jafnvel fyrr, finnst mér hins vegar að léttleikinn eigi að fá að ráða ríkjum: menn megi alveg sprella, hlusta á aðventu- og jólalög og lyfta sér upp í skammdeginu, en hátíðlegir jólasálmar eigi bara heima á jólunum sjálfum.

Það eru til nokkur jóla- og aðventulög sem mér hafa aldrei þótt skemmtileg, og svo eru nokkur sem ég hélt upp á fyrst þegar þau komu fram en hef hreinlega fengið ógeð á vegna ofspilunar. (Halló, Jólahjól!).

Ég ætla að byrja á einu jólalagi sem ég hreinlega fatta ekki og hef aldrei getað skilið vinsældirnar á. Þetta er The Little Drummer Boy eða Litli trommuleikarinn. Í fyrsta lagi er lagið sjálft frekar drungalegt í flestum útsetningum. Takturinn er næstum eins og í útfararsálmi eða hátíðlegum hergöngumarsi, nema kannski diskó-rafmagnstrommuútsetningin á íslensku útgáfunni með Siggu Beinteins, sem er eins ójólaleg og hugsast getur.

Svo er það textinn. Kannski er ég bara svona rosalega viðkvæm, en hefur einhver hlustað á hann? Mundir þú vilja hafa trommuleikara berjandi húðir yfir nýfæddu barni og þreyttri móður þess sem eflaust vill helst af öllu fá að sofa og hvíla sig eftir erfiðið? Ég mundi a.m.k. ekki kalla það framferði til fyrirmyndar. (Hér eru reyndar tvær útfærslur sem sem eru báðar lausar við drungann sem oft fylgir laginu: hressileg rokkútgáfa og hátíðleg acapella-útgáfa. Textinn heldur hins vegar áfram að vera ...skrítinn)

Ofspiluðu lögin sem ég þoli ekki eru, þó ótrúlegt megi virðast, bara tvö: Jólahjól, upprunalega flutt af Sniglabandinu, og Last Christmas, upphaflega flutt af Wham! Ég þoli hvorugt, sama þó að um tökuútgáfur sé að ræða. Ég held ég þurfi ekkert að útskýra þetta nánar: allir sem hlusta eitthvað á útvarp um þetta leiti árs ættu að skilja af hverju mér er uppsigað við þessi lög.

Reyndar er All I want for Christmas is You í flutningi Mariah Carey á leiðinni inn á þennan ofspilunarlista. Það eina sem heldur því af honum er að það er bara þessi tiltekna útsetning sem er farin að fara pínku-ponsu í mínar fínustu. Ég get alveg hlustað á Michael Bublé eða My Chemical Romance flytja lagið, og svo finnst mér líka gaman að heyra það svona einu sinni fyrir hver jól á íslensku í flutningi Friðriks Ómars, jafnvel þó að sú útsetning líkist mjög þeirri upprunalegu.

Do They Know It's Christmas er í sínum eigin klassa. Hugsunin að baki þess er falleg, en framkvæmdin er í meira lagi gölluð. Það kom mér á óvart að það var ekki fyrr en með nýjustu útgáfunni af laginu (vegna ebóla-faraldursins) sem menn tóku að gagnrýna textann opinberlega, en mér hefur alltaf fundist hann vera yfirlætislegur í meira lagi gagnvart þeim sem lagið á að hjálpa: "aumingja þau, vita þau að það eru jól?"

Þar að auki er sungið um Afríku eins og hún sé ein samfelld  eyðimörk þar sem allir eru að deyja, en ekki stór og fjölbreytt heimsálfa með fjölbreyttu mannlífi og gróðurfari, og svo er textinn greinilega saminn til að láta áhlustendum líða illa, fá samviskubit yfir að þjást ekki eins og fólkið í Afríku.

Þá vil ég frekar hlusta á Hjálpum þeim þar sem boðskapurinn er mun betur fram settur. Þar er höfðað til samúðartilfinningar fólks frekur en samvisku þess, og ekki sungið niðrandi um þá sem eru hjálpar þurfi.

Svo eru jólalög sem mér finnast vera niðurdrepandi og sem minna mig á brottfallna og fjarverandi vini og ættingja, sem er ekki mjög uppbyggilegt þegar maður er með skammdegisþunglyndi. Ég man eftir tveimur í augnablikinu. Hið fyrra er Pabbi, komdu heim um jólin (fann það ekki á netinu, en þekkja það ekki allir?), þar sem ung stúlka sendir kveðju í gegnum Óskalög sjómanna og grátbænir fjarstaddan, vinnusjúkan föður sinn um að koma nú heim af sjónum yfir jólin. Hitt er Amma engill, sem er hlýlegt og fallegt jólalag sem ég get ekki heyrt án þess að fara að gráta, því það minnir mig á ömmur mínar sem eru báðar fallnar frá.

Á ensku má nefna bömmerlög í líkingu við Please Come Home For Christmas og I'll Be Home for Christmas (if only in my dreams). Það eina sem bjargar Christmas (Baby Please Come Home) frá því að vera enn eitt jólaþunglyndislagið er að lagið sjálft, þ.e. hljómurinn, er svo hressilegt.

Svo má telja velgjulög í líkingu við Suzy Snowflake, vetrarlag sem er aðallega spilað um jólaleitið og sem heyrist sem betur fer ekki oft spilað í íslensku útvarpi. Það er svo sakkarínsætt og tilgerðarlegt að ég fæ æluna upp í háls af því að heyra það.

Annað erlent jólalag sem mér er uppsigað við er The Happiest Christmas Tree. Það byrjar voða flott með kór sem syngur:

"With a hey and a hee and a hoo hoo

With a hee and a hoo and a hah hah

With a hoo and a hah and a hee hee"

og maður á von á hressilegu sleðalagi , en svo byrjar Nat king Cole að syngja þennan líka heimskulega texta sem er skrifaður á vondri ensku sem í þokkabót rímar hvorki né rennur vel:

"I'm the happiest Christmas tree

Hoo hoo hoo, hee hee hee

Someone came and they found me

And took me home with them

 

Oh, I'm the happiest Christmas tree

Hoo hoo hoo, hee hee hee

Look how pretty they dressed me

Oh, lucky, lucky me"

 

Íslenski textinn er aftur á móti frekar vel saminn, og það er að minnsta kosti húmor í honum (Ég er hýrasta jólatréð...).

Sumir hafa horn í síðu þess siðar íslenskra textahöfunda að semja jólatexta við erlend (oft ítölsk popp-)lög sem eru ekki upprunalega jólalög. Ekki ég. Ég hef ekkert á móti þessum sið, enda mikill aðdáandi Baggalúts og jólaskopstælingarlaga þeirra (Gleðileg jól við lagið Run to the Hills er t.d. mjög flott, svo ekki sé minnst á Rjúpur/I got you babe og fleiri góð). Eitt vel heppnað dæmi um jólalag sem varð til með þessum hætti er Svona eru jólin sem er sungið við Eurovision-lagið Gente di mare. Mér finnst hins vegar að það þurfi að vanda til verks við svona framkvæmd.

Eitt svona lag sem nýtur vinsælda hér en mér finnst glapræðislega misheppnað sem jólalag er Ef ég nenni, upprunalega flutt af ítalska raularanum Zucchero undir titlinum Cosi Celeste. Það var reyndar kosið besta jólalagið nýlega, í (óvísindalegri) skoðanakönnun á visir.is, sem að mínu viti ber þess glöggt vitni hvað vel heppnaður flutningur og útsetning geta gert mikið. Flutningurinn er nefnilega óneitanlega flottur: Helgi Björns bregst ekki og lagið er mjög fallegt, en textinn maður!

Ef hlustað er á textann kemur í ljós frekar leiðinleg lítil frásögn, nefnilega draumórar blanks letingja um að húkka konuna sem hann langar í, með gjöfum sem hann hefur ekki efni á að gefa henni. Ef nánar er að gætt er þetta meira að segja ekki endilega jólalag þó það sé alltaf spilað sem slíkt. Það er bara gjafaþemað sem gerir það að jólalagi. Kannski kom það fyrst út á jólaplötu og varð þess vegna jólalag?

Hvað um það. Þetta voru nokkur af þeim jólalögum sem ég vil síður þurfa að hlusta á í aðdraganda jólanna, og alls ekki á jólunum sjálfum. En nú held ég að ég láti staðar numið (í bili að minnsta kosti).

Og nú þætti mér gaman að heyra frá lesendum: Eru einhver jólalög sem þið þolið ekki, eða er eitthvert af ykkar uppáhalds jólalögum kannski á listanum mínum yfir óþolandi jólalög?

Eldunarbúnaður í litla húsbílinn

Við erum búin að pæla mikið í eldunarbúnaði og uppvasksaðstöðu fyrir bílinn. Fyrsta hugmyndin, og sú sem hefði óneitanlega verið flottust (en langt frá því að vera hagvæmust), var að vera með eldavask, þ.e. einingu sem sameinar vask og gashellu og lokast með plötu úr hertu gleri þegar hún er ekki í notkun.

Vandamálið er bara að þær eru allar svo stórar að megnið af borðinu yrði undirlagt. Reyndar fann ég einingu á heimasíðu þýsku húsbíla- og útivistarverslunarinnar Reimo sem er þannig að gashellustykkið er geymt ofan í vaskinum þegar það er ekki í notkun. Þetta tæki kostar 449 evrur (ca. 68 þúsund kr) á vefsíðunni, en hingað komið mundi það kosta í kringum 150 þúsund kallinn með öllu, sem mér finnst satt að segja bara blóðugt.

Niðurstaðan var að það verður keyptur vaskur, sem mun kosta um öðru hvoru megin við 20 þúsundin (fer eftir hvaða módel verður fyrir valinu), og svo er ég búin að ákveða að það nægi mér alveg, a.m.k. til að byrja með, að nota litla útilegugashellu eins og þessa:

 Þetta tæki kostar um 10 þúsund kall, og tekur einnota bútangashylki. Hvert hylki inniheldur 220 g af gasi og kostar um þúsund kall, en þau endast ótrúlega. Uppgefin ending er 90 mínútur á háum hita og 4 klst á lágum hita. Þar sem ég mun aðallega nota tækið til að elda tiltölulega fljóteldaðan mat, s.s. að sjóða vatn í te/kaffi, hita súpur og steikja egg/beikon, o.s.frv., þá ætti þetta að nægja. Ég verð bara að gæta þess að eiga alltaf hylki til vara.

Ég held að ég þurfi ekki meira en þetta, en þó að það komi í ljós seinna meir að ég þurfi eitthvað meira/betra, t.d. tvær hellur eða tæki sem tekur gashylki sem endast lengur, þá er þetta það ódýrt að það borgar sig að kaupa það og prufukeyra.

Reyndar á ég von á að fá svona í jólagjöf.

--

P.S.

Þeir sem hafa áhuga á að kynna sér vörurnar frá Reimo þurfa að vita að Reimo-menn senda ekki til útlanda, heldur ætlast til að menn noti umboðsaðila í sínu landi til að flytja vörurnar inn. Einn (kannski sá eini?) umboðsaðili hérlendis er Rótor. Hér er hægt að sjá með hvaða tölu þarf að margfalda verðið frá Reimo til að fá út hvað varan kostar hingað komin. Þessi reiknistuðull er reyndar frá því í fyrra, en mér þykir líklegt að það sé hægt að hringja í búðina til að fá uppgefna rétta tölu.

 

Kælirinn er kominn í hús

Eins og ég minntist á áður á að vera rafmagnskælibox í bílnum. Það keypti ég nýtt á eBay og lét senda á hótelið sem ég gisti á í London. Gaf fyrir það 170 pund, sem gerir ca. 33.600 kr. á því gengi sem var þá. Til samanburðar má nefna að sams konar kælibox kostar rétt tæpar 60 þúsund kr. hér heima.

Það beið mín síðan þegar ég kom á hótelið á fimmtudeginum. Þetta er box frá Waeco, gerð nr. TC21, tekur 21 lítra, kælir niður í 30°C undir umhverfishita og getur hitað upp í 65°C. Það gengur fyrir  12v, 24v og 220V rafmagni. 

 

 

Ég hafði smá áhyggjur af því að koma því heilu heim, var enda nýbúin að sjá myndbönd af hroðalegri meðferð hlaðmanna á viðkvæmum farangri, en það skilaði sér í heilu lagi.

Sem betur fer verslaði ég ekki mikið annað í London, því það er bara leyfilegt að fara með eitt stykki af lestuðum farangri í flug þegar maður er með ódýrustu tegund af flugmiðum. Ég hefði reyndar getað opnað kassann og pakkað dóti ofan í kæliboxið - sem sagt notað það fyrir ferðatösku - en því var svo vel pakkað inn í plast með merkingum um að það væri viðkvæmt, að ég tímdi hreinlega ekki að opna kassann. Fyrir bragðið var ég með það litla sem ég verslaði annað í handfarangri. Ég var samt bara með 3 kg. meiri handfarangur á leiðinni heim en á leiðinni út, enda fór ég til Manchester í vor og fataði mig þá upp fyrir næsta árið.

Kassinn fór í það sem er kallað outsize luggage. Þó að af orðanna hljóðan mætti halda að þetta eigi bara við um óvenjulega stóran farangur, þá er það reyndar svo að í þessari farangursmóttöku er líka tekið við óvenjulegum farangri almennt, t.d. kössum (óvenjulegir fyrir að yfirleitt vantar á þá handföng), sérkennilega löguðum farangri (s.s. hljóðfærum), og þungum farangri, og líka viðkvæmum farangri.

Ein vinkona mín var þó með skrítnasta farangurinn af öllum í hópnum: hún kom heim með eitt stykki sílófón undir handleggnum.

Innkaup fyrir húsbílinn, eða nú er tími til að stilla sig aðeins...

Ég skrifaði um daginn um listana mína yfir það sem þarf eða er gott að hafa í húsbíl. Eftir að ég var búin að semja listann yfir eldhúsbúnað og merkja við eftir minni hvað var til fór ég í eldhússkápana mína og -skúffurnar og athugaði hvað ég átti meira til.

Í rauninni vantar mig engan eldhúsbúnað fyrir bílinn - þetta er allt til á heimilinu. Ég á meira að segja útilegueldunarsett (2 potta, pönnu og ketil) sem ég keypti fyrir hringferðina góðu. Ýmislegt af því sem ég á í eldhúsinu mínu heima hentar hins vegar ekki í húsbíl. Sumt af því er t.d. hreinlega helst til stórt, því í bílnum verður takmarkað geymslupláss.

Svo finnst mér að þó að mömmu hafi tekist að nota diska, skálar, glös og könnur úr postulíni, leir og gleri án þess að neitt brotnaði á skrölti þeirra pabba á sínum húsbíl um holótta vegi landsins, þá henti mér betur að nota ílát úr plasti og/eða ryðfríu stáli.

Ég er nefnilega stundum svolítill klaufi.

Það koma tímabil þegar ég glopra öllu út úr höndunum á mér og brýt og bramla bæði innanstokksmuni og matarílát fyrir einskæra gleymsku og hugsunarleysi og ef slíkt tímabil félli saman við húsbílaferðalag gæti það orðið til þess að ég gleymdi að loka skáp og allt mundi hrynja út og brotna þegar ég æki af stað. (Engar áhyggjur: þetta ástand hefur ekki áhrif á aksturslagið hjá mér. A.m.k. hef ég engan drepið og er sjálf enn í fullu fjöri).

Þess vegna ákvað ég að nota stál og plast eins mikið og ég get.

Ég gramsaði í eldhússkápunum og dró fram stálbakka og tvö stálglös sem ég keypti á sínum tíma úti á Indlandi og hef ekki notað mikið. Einnig fann ég löngu gleymda tekönnu úr melamíni og góðan plastdisk og einhvers staðar á ég að eiga súpuskál í stíl, ef ég bara gæti fundið hana. Þetta fór ofan í kassa, kyrfilega merktan húsbílnum, ásamt hitakönnu fyrir kaffi frá einni af bensínstöðvakeðjunum sem mér var gefin en hef aldrei notað.

Svo á ég helling af alls konar skrautlegum og skemmtilegum dósum og dollum sem koma nú til með að nýtast undir hitt og þetta í bílinn, t.d. tedósir sem ég tímdi ekki að henda þegar þær tæmdust og sem mætti lakka í fallegum litum og nota undir t.d. hrísgrjón, sykur, baunir og önnur þurr matvæli.  Ókosturinn við málminn er auðvitað að það glymur í honum, en það er einfalt mál að laga það með því að leggja servíettur (nú eða heklaðar dúllur, sem ég á nóg af) á milli hluta svo að þeir skelli ekki saman.

Tedósirnar eru einstaklega vel til þess fallnar að nota þar sem er lítið pláss til að moða úr, því þær eru kassalaga og falla þétt saman og nýta plássið mun betur en sívalningar. Ég er nú samt að hugsa um að safna saman nokkrum Pringles-dósum til að nota undir t.d. plastpoka, þvottaduft og klemmur og annað smálegt sem ekki er matarkyns.

Síðan rakst mín inn í Góða hirðinn og fann þar salatskál, matardisk og nokkrar minni skálar, allt úr ryðfríu stáli, sem mér fannst fyrirtak að fá mér, sumt í húsbílinn og annað í eldhúsið, því ég er smám saman að skipta út plastdollum (og tilteknum glerílátum) fyrir stál heima hjá mér, því það er auðveldara að halda stálinu fallegu (og svo brotnar það ekki ef maður missir það á gólfið). Plastið rispast auðveldlega og glerið verður smám saman matt af kíslinum í vatninu hérna og þó að það setjist líka kísill á stálið er miklu minna mál að ná honum af málmi en gleri. Áætlunin er sú að á endanum verði einu matarílátin úr plasti á heimilinu þau sem ég nota undir frystivörur. En þetta var útúrdúr.

Hjá Hirðinum góða fann ég líka svo til ónotaða litla handkvörn með tveimur stærðum af rifjárnum. Hún er fín til að rifa ost og gulrætur og annað matarkyns. Samt var ég næstum búin að kaupa lítið standandi rifjárn með fjórum hliðum (fínt, gróft, raspur og sneiðari) þegar ég skrap í Rúmfatalagerinn um daginn, en skynsemin náði yfirhöndinni og ég fór tómhent út.

Ég þurfti að stilla mig um að pakka niður í kassann góða gamalli kaffikönnu (ein af þessum blá-emaleruðu) sem ég hef upp á punt í eldhúsinu hjá mér, bara af því að það var svo spennandi að tína til dót í bílinn. Málið er að ég hef bara enga þörf fyrir að geta hellt upp á lítra af kaffi í einu. Það er mikið betra að nota lítinn hitabrúsa til að hella upp á kaffi í.

Það verður erfitt að forðast að kaupa og kaupa endalaust, en ég ætla að reyna, þar til reynsla kemst á þetta allt saman, að halda mig við að kaupa það sem vantar í alvörunni, láta hitt bíða og bera í millitíðinni það sem ég á til á milli bílsins og eldhússins. Þetta er reyndar allt tiltölulega ódýrt, þannig að ég get alltaf skroppið í búð og keypt það sem vantar þegar ég uppgötva þörfina fyrir það. Það verður samt erfitt að koma inn í Góða hirðinn, Rúmfatalagerinn, Ikea og búsáhaldaverslanir án þess að kaupa eitthvað. Sem betur fer er ég dottin úr öllu sambandi við Tupperware-samfélagið. Það hefði getað orðið dýr pakki.

Reyndar ætlar mamma að líta yfir listana og athuga hvort hún er aflögufær með eitthvað, því þau pabbi eiga þrennt af sumu. Áður en þau fluttu alfarin í Kópavoginn héldu þau nefnilega um nokkurra ára skeið heimili í tveimur landshlutum, auk þess að vera með húsbíl, og því eru til aukaeintök af hinu og þessu. Sumt fékk bróðir minn þegar hann fór að búa, annað var gefið, en sumt er enn til.

Tiltekna hluti verður hins vegar léttir að losna við úr eldhúsinu. T.d. hefur mér verið gefið svo mikið af viskastykkjum í gegnum tíðina að ég held að ég hafi aldrei náð að nota þau öll.