Snjór

Það var vænn skafl á húddinu og framrúðunni á bílnum mínum - og ekki á neinum öðrum bíl á stæðinu - í morgun þegar ég lagði af stað í vinnuna. Held að hann hljóti að hafa lent inni í hringiðu í skafhríðinni í gærkvöldi, enda stóð hann upp við spennistöð Orkuveitunnar sem er á bílastæðinu.

Ég vildi að ég hefði verið almennilega vakandi. Þá hefði ég væntanlega haft vit á að taka mynd þessu til sönnunar.

Nýjustu fréttir af húsbílamálum

Mér var bent á í saumaklúbb um daginn að fólk væri farið að lengja eftir fréttum af bílaframkvæmdum, þannig að ég þorði ekki annað en að skila af mér skýrslu.

Málin standa sem sagt þannig að við kláruðum að klæða bílinn að innan með bílateppi úr ull (ég á bara eftir að snurfusa sýnilegu samskeytin og láta þau hverfa), lögðum gólfdúkinn og svo setti pabbi innréttinguna upp.

Hér má sjá glitta í gólfdúkinn:

 

Ein panelplatan er líka frágengin, sú sem fór hálf á bak við innréttinguna. Það liggur minna á hinum, en ég er nokkurn veginn búin að ákveða hvað ég geri. (Nei, ég ætla ekki að gefa neitt upp fyrr en ég er búin að framkvæma það...).

Þegar kom að því að ganga frá plötunni fékk ég þá snilldarhugmynd að mála hana og teikna síðan á hana. Pabbi á helling af alls konar lakki á úðabrúsum og af hverju ekki að nýta eitthvað af því? Hann dró fram grunn, matta hvíta málningu, matt svart kamínulakk, rautt bílalakk (Peugeot, seldur fyrir ca. 10 árum síðan), brúnsanserað bílalakk (MMC Colt, fór í endurvinnslu fyrir ca. 12 árum síðan), silfurlitað felgulakk og svart vélalakk. Þetta síðasta tvennt var strax útilokað, enda fyrirsjáanlegt að hann gæti þyrfti að nota það.

Fyrst grunnaði ég plötuna með hvítum grunni. Síðan greip ég Peugeot-lakkið, sem var mjög fallega rautt og gat sómt sér eitt og sér án teikninga. Ég náði einni rák eftir endanum á plötunni og þá kom svona blautt prumpuhljóð og síðan ffft, ffft, fffffttttt-hljóð og ég stóð með næstum fullan brúsann í höndunum en allt drifefnið búið af honum. Þetta gerist víst ef maður geymir úðabrúsa of lengi.

Ég yppti öxlum og greip næsta brúsa: hvítu málninguna, sem mér fannst vera fínn bakgrunnur til að teikna á. Ég hristi brúsann eftir kúnstarinnar reglum og mundaði hann í áttina að plötunni. Úðunin byrjaði vel, en svo hætti bara allt í einu að koma málning úr brúsanum. Drifefnið var búið. Brúsinn fór í ruslið (þ.e. kassa fyrir spilliefni).

Næst tók ég fram brúnsanseraða bílalakkið. Stúturinn datt af þegar ég hreyfði við honum, og þegar mér tókst loks að basla honum á aftur gerðist ekki neitt þegar ég ýtti á takkann, ekki heldur eftir að ég skipti um stút á honum. Samt hafði puðrast úr honum lakk á meðan ég var að reyna að fá stútinn til að tolla, og puttarnir á mér voru orðnir merlandi brúnir og klístraðir. Hann fylgdi hinum brúsunum í ruslið og ég fór og þvoði mér um hendurnar upp úr hreinsaðri terpentínu.

Þá var farið að fækka úrræðunum. Ég slaufaði framkvæmdum þann daginn og fór heim.

Daginn eftir kom ég aftur og hafði með mér eina litaða lakkið sem ég átti sem ég gat hugsað mér að nota: blóðrautt (hitt var logagyllt, og þó ég hafi augljóslega notað það á eitthvað, þá langaði mig ekkert að hafa það fyrir augunum inni í bílnum). Það besta var samt að það var nýlegt, þannig að það var ennþá góður þrýstingur á brúsanum. Ég úðaði einu lagi yfir plötuna og fór svo og fékk mér kaffi á meðan það þornaði.

Síðan fór ég aftur út í skúr og greip brúsann og byrjaði að úða næstu umferð. Allt í einu koma þetta kunnuglega, dónalega prump, prump-hljóð og síðan bara lágvært suð: það var enn þrýstingur á brúsanum, en lakkið var uppurið. Auðvitað var það neðri hlutinn á plötunni sem ég var búin með, sá sem á endanum fór á bak við innréttinguna. Í gegnum einfalda lakklagið á efri hlutanum glitti enn í merkinguna sem sagði til um hvert platan átti að fara og hvað sneri upp.

Eins og gengur og gerist.

Ég ætlaði ekki að gefast upp og skrapp í Byko. Úti var flughálka, bleyta og bálhvasst, og ég þakkaði mínum sæla fyrir að komast í búðina og heim aftur án þess að

a) renna á rassinn,

b) fjúka hjálparlaust út í buskann og

c) horfa á það sama koma fyrir mömmu, sem fór með mér.

Í Byko fékk ég lakkið sem mig vantaði og ég gat klárað umferðina, og aðra til. Nú á ég næstum fullan brúsa að rauðu lakki sem ég þarf að finna einhver not fyrir. (Hmmmmm, það er enn ein plata til sem ég á eftir að ákveða hvað ég geri við...).

Auðvitað var í fínu lagi með felgulakkið og vélalakkið, eins og kom í ljós þegar ég stalst til að lakka þessar öskjur utan af Stóra-Dímon osti:

Nú bíða bara hinar plöturnar eftir að ég hefjist handa. Ég er búin að prófa krítartöflumálninguna, og hún virkar fínt. Þetta gerði ég við enn eina öskju utan af Stóra-Dímon:

Þetta eru hinar fínustu öskjur utan um ýmislegt, t.d. skartgripi eða annað smálegt.

Svo þarf ég að kaupa meira af húsgagnaolíu. Ég kláraði úr heilli 1/2 lítra fötu af henni á innréttinguna, en nú er komið í ljós að stykkin sem límtrésplöturnar eru samsettar úr tóku mjög misjafnlega við olíunni, þannig að það þarf að fara aftur yfir þetta. Sjáiði bara hvað þetta er ljótt (og jafnframt hvað höldurnar sem pabbi renndi taka sig vel út):

 

Þar að auki gleymdist einhvern veginn að bera á skáphurðina fyrir klósetthólfinu. En þetta getur beðið aðeins.

 

Á fætur!

Suma daga langar mann hreinlega ekki á fætur. Það var ekki vandamálið í þetta skiptið, ónei.

Vekjarinn í símanum mínum hringdi og ég spratt á fætur, eldhress, vel hvíld og tilbúin fyrir nýjan dag.

Útvarpsvekjarinn minn gaf upp öndina skömmu fyrir jól, og ég hef notað símann minn síðan og finnst það mjög þægilegt. Það er engin klukka lengur á náttborðinu sem segir mér með rauðum tölum hvað tímanum líður, og fyrir bragðið tekst mér að sofna aftur þó ég vakni innan við tveimur klukkustundum fyrir fótferðatíma. Áður var það stærðarinnar vandmál, því þó að líkaminn vildi sofa, þá átti heilinn til að ákveða að það tæki því ekki að sofna aftur með svona stuttan tíma til stefnu. Ég hef símann frammi á gangi, þannig að ég verð að fara á fætur til að slökkva á honum, sem hefur algerlega eytt hjá mér öllu „snúsi“ og tilheyrandi syfju og skapvonsku.

Nú, ég dunda mér við að gera mig tilbúna: næ í páfagaukana (þeir verða móðgaðir ef ég hef þá ekki hjá mér við morgunverkin), fer í sturtu (og baða fuglana), bursta tennur, klæði mig, borða morgunmat, skipti um vatn hjá fuglunum og bæti á korni hjá þeim, loka þá inni í búri og tygja mig til farar. Þetta tekur um 50 mínútur.

Það var ekki fyrr en ég var komin út í bíl að mér varð litið á klukku. Hún sýndi 0:53.

Jamm, ég fór á fætur um miðnætti í nótt og var lögð af stað í vinnuna þegar ég fattaði það. Ég fór nefnilega óvenju snemma í rúmið í gærkvöldi, upp úr klukkan átta, kom mér fyrir með bók, og sofnaði út frá henni. Ég var með símann stilltan til að minna mig á að taka pensilín-pillu á miðnætti, þá síðustu í kúr sem ég er búin að vera á vegna tannsýkingar, en þegar síminn vakti mig upp af værum blundi mundi ég ekkert eftir pillunni, heldur hélt að það væri kominn tími til að fara í vinnuna.

Þetta var ergilegt, en hvað hefur maður ekki oft óskað þess að morgni að maður gæti skriðið aftur upp í rúm og haldið áfram að sofa í staðinn fyrir að fara í vinnuna? Ég fékk það sem sagt í nótt.

Er það ekki skrítið...

að þegar maður kemur heim með nýtt eintak af einhverju sem maður vissi að var til á heimili en fannst ekki, þá finnst það týnda skömmu eftir að það nýja kom í hús?

Ég fór sem sagt og keypti nýtt fjöltengi af því mig vantaði það.

Það voru þrjú vís þegar ég fór í innkaupaleiðangurinn og öll voru í notkun. Nú er ég búin að finna þrjú til viðbótar, plús eina framlengingarsnúru sem var búin að vera týnd í marga mánuði. Sem betur fer er vitað mál að maður á aldrei of mörg fjöltengi - af því að þau eru alltaf að týnast.

Það hlýtur að vera til eitthvað lögmál um þetta. Sennilega kennt við Murphy og félaga.

Nú kemur að því sem snýr að útlitshönnun inni í húsbílnum: panelplöturnar

Lokahnykkurinn á framkvæmdum helgarinnar var að ég tók  panelplöturnar innan úr hliðunum heim með mér til að ganga frá þeim fyrir uppsetningu. Á dagskrá er að bólstra þá stóru sem kemur upp við rúmið ofanvert, af því að ég kem til með að liggja upp við hana þegar ég sef. Undir áklæðið fer annað hvort þunnur svampur eða pólýestervatt. Held að ég festi áklæðið með teygjum að aftan og hnöppum að framan frekar en að líma eða hefta það niður, svo það verði auðvelt að skipta um það eða taka það niður til að þvo það án þess að skemma plötuna.

Hin stóra platan verður hálf á bak við eldhúsinnréttinguna og partur af henni verður næst vaskinum, þannig að ég held að ég fái mér vatnshelt plastveggfóður á hana. Hugsa að ég velji mér veggfóður með beykiáferð, þó það sé reyndar freistandi að kaupa eitthvað annað. Það kemur líka til greina að lakka hana.

Það kemur ýmislegt til greina með plöturnar sem fara í rennihurðirnar ofanverðar. Eitt væri að mála þær báðar með krítartöflumálningu. Það sem mælir á móti því er að krítartöflumálningin er svört og með uppsetningunni á teppinu er orðið frekar dimmt aftur í bílnum, og svo er rúmið þannig staðsett að það verður ekkert sérstaklega auðvelt að komast að rennihurðinni til að kríta fallega á plötuna. Það er raunar hægt að fá græna krítartöflumálningu í Litir og föndur en hún passar bara ekki við neitt inni í bílnum og því keypti ég svarta. Þetta eru einu litirnir á krítartöflumálningu sem ég hef fundið hérna innanlands, en það er reyndar hægt að fá hana í öðrum litum erlendis, t.d. rauðum eða bláum. Þó að það sé hægt að blanda heimatilbúna krítartöflumálningu í lit að eigin vali, þá held ég að ég nenni ekki að standa í því af því að vandamálin eru hreinlega allt of mörg (hér eru nokkur dæmi).

Annar kostur væri að bólstra eða tauklæða hurðarplötuna rúmmegin, lakka hana eða veggfóðra. Það væri t.d. skemmtilegt að prenta einhverja fallega landslagsmynd og líma á hana til að búa til þykjustuútsýni, nú eða líma á hana kort. Ég bar lítið Íslandskort við hana og uppgötvaði að hlutföllin voru því miður röng ef ég vildi fá allt landið inn á plötuna án þess að neitt stæði út af og hvergi glitti í bera plötuna. Önnur pæling var að gera hana að segultöflu, en smá gúgl leiddi í ljós að segultöflumálning tekur bara mjög létta segla. Korktafla er enn einn möguleikinn. En kannski ég fái mér bara vegglímmiða á hana til að byrja með.

Ég þigg aðrar hugmyndir ef einhver vill láta þær í ljós

Hvað sem ég geri, þá verður platan í hurðinni farþegamegin krítartöflumáluð.

Og framkvæmdir halda áfram...

Ástæðan fyrir niðurtökunni á innréttingunni sem ég minntist á í gær var ekki bara að bera á viðinn, heldur til að við gætum klætt íbúðarrýmið að innan: veggina með bílateppi og gólfið með dúk.

Teppið, sem er úr ull og keypt hjá Bílasmiðnum, er milligrátt. Þetta er ekki slæmur litur, en ég hefði helst viljað fá það annað hvort aðeins ljósara – sem var ekki í boði – eða drapplitað, því sá litur tónar betur við viðinn. Þá hefði ég annað hvort þurft að kaupa pólýesterteppi, eða panta frá útlöndum og þó við höfum keypt hitt og þetta að utan fannst okkur ekki sniðugt að gera það með teppið, því litir á tölvuskjá eru oft allt öðruvísi í raunveruleikanum, og svo getur alltaf gerst að maður misreikni sig og þurfi að kaupa meira í miðju kafi.

Svo var pólýesterteppið líka með röndum, þannig að það var ekki hægt að setja það upp hvernig sem er eins og ullarteppið, sem er eins og filt, þ.e. það liggur ekki í því, sem gerir það auðvitað drýgra því það er hægt að snúa því hvernig sem er.

Við byrjuðum að líma upp teppið á sunnudaginn og náðum að klára talsvert áður en límið kláraðist (afar ódrjúgt: við kláruðum næstum heilan úðabrúsa af snertilími á þetta sem sést á myndunum). Býst við að við klárum þetta í dag eða á morgun - í síðasta lagi um helgina.

Þegar teppalagningunni lýkur er ætlunin að leggja dúkinn á gólfið og setja síðan innréttinguna og rúmið aftur upp.

Svo pöntuðum við 12v leslampa hjá vini okkar Ali í Kína. Hann ætti að skila sér einhverntímann fyrir lok mars.

Framkvæmdum við húsbílinn miðar nú vel áfram

Við tókum niður rúmið og innréttinguna á laugardaginn og svo tók við tímafrek en nauðsynleg vinna við að verja viðinn gegn óhreinindum og raka. Það gerðum við með því að lakka allan krossviðinn og olíubera beykið. Nú liggja innréttingin og platan framan af rúminu (eða öllu heldur standa upp á rönd) í pörtum inni í stofu hjá foreldrum mínum á meðan olían er að sjúgast inn í viðinn og harðna. Pabba fannst vissara að það gerðist við stofuhita. Eins og sjá má er kominn djúpur og hlýr litur á viðinn.

Af rúminu er enn smávegis eftir sem þarf að gera, en það er ekki mikið: setja upp stoð undir höfðalagið og festa lamir á hurðina fyrir klósetthólfið. Innréttingin er fullhönnuð og það sem er eftir að gera fyrir hana er að skrúfa hana aftur inn í bílinn, setja framhliðarnar á skúffurnar, festa kranann, líma niður vaskinn og tengja vatnslagnirnar.

Pabbi tók sig meira að segja til og renndi hnúða til að setja framan á skúffurnar og vængjahurðirnar. Þó svipaðir hnúðar kosti bara um 200-kall í Bauhaus finnst mér miklu skemmtilegra að hnúðarnir í innréttingunni minni skuli vera sérsmíðaðir.

Það er gaman að eiga svona fjölhæfan og laghentan mann í fjölskyldunni.

 

 

Að láta drauminn rætast

Bretinn Mike Hudson tók sig til og hætti í vinnunni, breytti stórum sendiferðabíl í húsbíl og lagði síðan af stað í langt ferðalag um Evrópu. Krækjan er á þann hluta bloggsins sem fjallar um framkvæmdirnar við bílinn, en hann er líka með ferðablogg.

Þetta langar mig til að gera, en á stærri bíl en þeim sem ég er að vinna í núna. Ég held að hann sé of lítill til að búa lengi í honum, þó hann sé notalegur.

Nýjasta nýtt um húsbílaframkvæmdir

Jæja, þá eru loksins einhverjar fréttir af nýjum framkvæmdum. Á milli jóla og nýárs settumst við pabbi saman út í bílinn og ræddum um innréttinguna – þ.e. hann sagði mér hvað hann hefði í huga að gera (sem hefur breyst talsvert frá upprunalegu pælingunni) og ég samþykkti það.

Til sögunnar eru komnir tveir vatnsbrúsar, háir og mjóir, sem verða notaðir undir ferskt vatn og grávatn (affallsvatn úr vaskinum). Þeir koma í botninn á innréttingunni, hvor í sitt hólfið, og skorðast á milli hjólskálarinnar og sökkulsins.

Ferskvatnsbrúsinn verður vinstra megin, horft frá rúminu, og verður aðgengilegur um vængjahurðir (sem eru komnar upp). Í raun þarf aldrei að hreyfa hann neitt nema til að þrífa hann, því það verður hægt að skrúfa af honum lokið og hella vatninu í hann, t.d. úr garðkönnu eða flösku, sem mér finnst þægilegra en að vera að burðast með hann fullan af vatni. Ofan í hann fer lítil dæla sem pumpar vatninu upp í kranann (við eigum eftir að kaupa kranann en ég held að dælan sé á leiðinni með pósti frá útlöndum). Grávatnsbrúsinn kemur hægra megin, undir vaskinn (næst afturhurðinni), og tengist við niðurfallið með þvottavélarslöngu sem er auðvelt að losa þegar tæma þarf brúsann. Grávatnsbrúsanum verður auðveldlega hægt að kippa út um afturhurðina til losunar.

Til viðbótar við vængjahurðirnar er pabbi búinn að sníða til vaskinn og fella hann niður í borðplötuna (sjá mynd til hægri), setja hliðarplötu í hólfið fyrir kælinn og koma fyrir djúpri skúffu undir hólfinu (sjá neðst á næstu mynd). Svo var hann að smíða fleiri skúffur þegar ég kom í heimsókn á fimmtudaginn, og á sunnudaginn voru þær komnar í innréttinguna (sjá efst á næstu mynd). Það er kannski eins gott að ég er ekki að hjálpa honum þessa dagana, því það er orðið svo þröngt í bílnum að það er erfitt fyrir fleiri en einn að athafna sig þar inni.

Það eru komnar tvær skúffur, ágætlega djúpar, fyrir ofan ferskvatnsbrúsann, og tvær til viðbótar fyrir ofan grávatnsbrúsann. Önnur þeirra er mjó, enda við hliðina á vaskinum, og hin er breiðari.

Svo er spurning með að búa til hólf ofan á hjólskálina undir skúffunum, en það verður erfitt að komast í það nema fara út og opna afturhurðina og smeygja hendinni inn um endann á innréttingunni, þannig að kannski látum við það bara vera þó það sé sárt að sjá plássið fara til spillis.

Nú er innréttingin svo til fullfrágengin, bara eftir að setja framhliðarnar á hillurnar og setja á þær hnúða til að auðvalda að draga þær út, og svo er líka eftir að setja upp kranann og koma fyrir vatnslögnunum á milli vasksins og vatnsbrúsanna.

Svo áskotnaðist mér lítið notað ferðagasgrill – kærar þakkir, S og D – sem fellur inn í hólfið undir rúminu eins og flís við rass. Með því fylgdi lítill gaskútur sem ég þarf að athuga hvort þarf að útbúa öryggiskassa fyrir (hann má ekki vera stærri en 2 kg – ég man ekki hvort hann er 2 eða 2,5 kg). Ég þarf að minnsta kosti að kaupa gasskynjara ef ég ætla að taka grillið með í ferðalög.

Hér eru að lokum leiðbeiningar frá Félagi húsbílaeigenda um meðhöndlun á gaskútum og gaslagnir í húsbílum.

 

Fleiri myndir:

 

Er þetta húmor, eða?

Ég rakst áðan á þessa frétt á DV.is, sem fjallar um ljósmyndatöku af flugvél sem virðist vera nánast ofan í Holuhraunsgosinu. Fjarlægðin, sem er um 300 metrar, er kannski í það minnsta, en varla þannig fólkið í flugvélinni sé í mikilli hættu. Myndin er nefnilega tekin með aðdráttarlinsu. Þær skila minni dýpt en gleiðlinsur og þannig lætur linsan flugvélina virðast vera hættulega nærri gosinu.

Næst fylgdi ég krækju á upprunalega frétt breska götublaðsins Daily Mail af myndatökunni. Fréttir þess blaðs eru oft uppfullar af skemmtilegum villum, röngum fullyrðingum og hlálegri málfræði, en í þetta skipti var það ein athugasemdin sem vakti athygli mína. Ef þetta á að vera húmor, þá er þetta vel heppnuð háðsádeila á heimsku fólks sem skrifar athugasemdir án þess að hafa lesið almennilega það sem það er að fjalla um, og þar að auki á staðalmynd hins heimska Ameríkana, en því miður held ég, miðað við aðrar athugasemdir sem ég hef lesið við fréttir í DM, að honum sé fúlasta alvara: