Dubare og Búdda

Frá Hunangsdal fórum við til Dubare, sem er útivistarsvæði þar sem m.a. er boðið upp á flúðasiglingar. En það voru ekki flúðasiglingar sem freistuðu okkar, heldur fílar. Þarna er nefnilega hægt að komast í nána snertingu við tamda fíla. Það er t.d. hægt að fá að gefa þeim að éta og fara á bak, og líka þvo þeim. Við vinkona mín borguðum okkur inn í fílaþvottinn og settum manninn hennar á myndavélarnar á meðan við óðum berfættar út í volga ána og burstuðum fíla með þvottaburstum og nutum þess að fá að koma nálægt þeim. Húðin á fílunum er svakalega skrítin viðkomu, hrukkótt og mjög hrjúf, og stíf hár standandi út í loftið hér og þar. Þeim leið greinilega mjög vel ofan í ánni og einn lagðist meira að segja út af ofan í vatninu með ranann upp úr. Ég held að það sem laðar mig að fílum sé ekki bara stærðin, heldur líka að maður fær á tilfinninguna að þetta séu mjög gáfaðar skepnur, og líka það að þeir virðast alltaf vera brosandi:
Frá Dubare fórum við til Bylakuppe, en þar er Tíbesk nýlenda sem var stofnuð af flóttamönnum frá Tíbet sem fengu úthlutað landi þarna frá indversku ríkisstjórninni. Aðalaðdráttaraflið er hið svokallaða Gullna Musteri, en það er búddamusteri í tíbeskum stíl sem þjónar hinu 18.000 manna tíbeska samfélagi þarna. Það er áhugavert að um 8.000 af þeim íbúum eru búddamunkar eða -nunnur, enda eru mörg klaustur á svæðinu og munkarnir sérstaklega áberandi með sína rauðu kyrtla og rökuðu hausa. Musterið, eða öllu heldur musterin, því þau eru tvö, var skrautlegt. Að utan voru þau bæði þakin í myndum af guðum og dansandi djöflum og skrautlega máluð og gylluð. Inni í öðru musterinu (hitt var lokað) trónuðu 3 búddastyttur, allar frekar strangar á svip.
Frá Bylakuppe lá leiðin síðan til Mysore, og á leiðinni rákumst við á gott dæmi um það hvernig trúin gegnsýrir indverskt þjóðfélag. Við stoppuðum við kaffihús á leiðinni og það reyndist vera opnunardagur hjá þeim. Þetta var nýtískulegt kaffihús, allt byggt úr gleri og marmara með nýjustu kaffivélum og fínni loftkælingu. Úti var það allt skreytt með blómsveigum úr morgunfrúm, jasmínu og rósum, og inni var þetta: Þetta er sem sagt bráðabirgðaaltari og kókoshnetan er fórn til einhvers guðs (hugsanlega Ganesh, sem veitir gott gengi í viðskiptum) eða jafnvel þeirra allra, um velgengni. Leiðir skildi síðan í Mysore, og ég fann mér þar fínt hótel inni í miðbænum. Meira seinna.