Dvölin í Hunangsdal

Eins og sjá má af myndinni er Hunangsdalur náttúruparadís. Þetta er útsýnið sem ég sá þegar ég opnaði dyrnar á herberginu mínu. Þetta var ódýrasta gistingin á staðnum, 300 Rs. nóttin fyrir lítið herbergi með rúmi og hillum fyrir farangur, og áföstu einkaklósetti.

 

Húsin þarna eru byggð úr rauðum steini og eru með leirflögum á þakinu og falla ótrúlega vel inni í landslagið. Gróðurinn er þarna allt um kring og ræktunin er eins umhverfisvæn og hægt er. Þetta er tilvalinn staður til að koma á til að sleppa við umferðarnið og hávaða, og í nágrenninu er fjöldi gönguleiða sem henta mismunandi „fit“ fólki. Það er meira að segja hægt að klífa hæsta tind fjallgarðsins á um 3 ½ tíma frá Hunangsdal.

Fyrsti dagurinn fór aðallega í hvíld, enda var heitasti tími dagsinn upprunninn þegar við vorum búin að borða hádegismatinn. Við fórum samt í stuttan könnunarleiðangur um svæðið og leist vel á. Um kvöldið var borinn á borð ágætis grænmetismatur í mötuneytinu, þar á meðal eðalgott og vel sterkt pickles, gert úr litlum súraldinum og chilli með fleiri kryddum. Ég fékk mér vel af þessu pickles, en kem ekki til með að smakka á því aftur, því bara að skrifa um það veldur mér nú ógleði. Ég vaknaði nefnilega upp klukkan tvö um nóttina með ólgu í maga og rétt náði fram á klósett áður en gusan stóð út úr báðum endum (ég ældi í baðfötuna), og ég get sagt ykkur það að picklesið var ekki gott á uppleiðinni, enda blandað magasýrum og brenndi vélindað, og svo var ég með bragðið af því í munninum langt fram á næsta dag þrátt fyrir ítrekaða tannburstun. Þetta hlýtur að hafa verið ælupest, því um 40 aðrir borðuðu sama matinn og enginn annar veiktist. En auðvitað gæti þetta líka hafa verið óþol fyrir helv. picklesinu...

Pestin stóð fram yfir hádegi næsta dag, en þá var ég orðin svo máttfarin af því að borða ekkert að ég skreið upp í matsal og fékk þar banana, vatnsmelónusneiðar og Electral, vökvabindandi duft sem maður blandar saman við vatn til að bæta upp vökvatap. Ég hætti að æla eftir fyrsta skammtinn af Electralinu, en niðurgangurinn hélt áfram allan daginn. Um kvöldið var ég orðin nógu góð í maganum til að fá mér hrísgrjón í kvöldmatinn.

Daginn eftir var það ristað brauð í morgunmatinn og hrísgrjón í hádeginu, en ég var orðin nógu hress til að fara í göngutúr með vinum mínum. Ég vissi ekki hvert við ætluðum – það reyndist vera niður að fossi í nágrenninu – en við villtumst og fengum góðan og langan labbitúr alla leið niður á þjóðveg, en fengum sem betur fer far upp að afleggjaranum niður að fossinum, enda leiðin upp eftir aftur brött mjög og erfið yfirferðar á köflum bæði fyrir gangandi og akandi.

Fossinn var fallegur og á meðan við vorum þar og nutum úðans frá honum birtist stærðarinnar Indversk fjölskylda, 3 eða 4 kynslóðir, líklega um 20 manns, sem óðu flest upp ána í áttina að fossinum og þótti greinilega mjög gaman.

Við gengum síða upp að glænýju gistihúsi sem sonur eigenda Hunangsdals hefur byggt með amerískum meðeiganda sínum, og skoðuðum það, og fengum síðan far upp eftir. Eins gott, því hnémeinið mitt gamla var farið að taka sig upp – greinilegt að ég er ekki ein af þeim sem ættu að stunda miklar fjallgöngur eða brekkuklifur.

Nóttin var hrollköld – ég var í varmanærfötum, tvennum peysum og með teppi , en ef ekki hefði verið fyrir þreytu hefði ég ekki getað sofið fyrir kuldanum. Ef ég fer aftur þarna upp eftir, þá verður sko svefnpoki með í farangrinum.