Leiðin til Coorg

Ég hafði látið vinafólki mínu eftir að ákveða hvert við færum og vinkona mín fann á netinu hreint frábæran stað í Coorg (eða (Kodagu)-héraði. Coorg er staðsett uppi í Western-Ghats fjallgarðinum í Karnataka-ríki og er frægt fyrir kaffirækt. Ef menn vilja lesa um svæðið þá skrifaði írska ferðakonan og rithöfundurinn Dervla Murphy ágæta bók um dvöl sína í héraðinu: On a Shoestring to Coorg.

Við lögðum af stað klukkan fimm að morgni, í niðaþoku sem fór ekki að létta fyrr en sólin var komin nógu hátt upp til að hita loftið. Ég sat aftur í hjá farangrinum og svaf vært þangað til við stoppuðum á dhaba til að fá okkur morgunverð. Dhaba er heiti yfir það sem við mundum kalla þjóðvegasjoppur, og eru margar þeirra víst reknar af fyrrverandi vörubílstjórum. Í innskoti má bæta því við að ég sá seinna sjónvarpsþátt þar sem tveir indverskir matmenn ferðast á dhaba-staði út um allt land og borða þar í leit að besta dhaba landsins.

Þarna smakkaði ég í fyrsta skipti masala dosa, eðalgóða pönnuköku með fyllingu úr kartöflum og lauk með mildu kryddi, kókoshnetuchutney og chili-sósu. Þetta er herramannsmatur og mjög vinsæll út um allt Suður-Indland. Smakkaði líka á idli, sem eru gerðar úr svipuðu deigi og dosa-pönnsurnar en bara gufusoðnar svo þærlyfta sér og verða léttar og svolítið seigar. Mmmmm! Ef ég á eftir að sakna einhvers matar úr ferðinni þá eru það dosas og idlis.

Það er nánast ein samfelld byggð meðfram aðalveginum á milli Bangalore og Mysore (kíkið nú á kortið). Það var ekki fyrr en við vikum út af aðalbrautinni að við komum út í sveit. Þar skiptust á akrar með ýmis konar gróðri, s.s. sykurreyr og hrísgrjónum með trjágróðri og banana- og kókoshnetuplantekrum inni á milli, og litlum þorpum með nokkurra kílómetra millibili.

Þarna mátti með sanni finna að Indverjar vita vel hvað hraðahindranir eru. Því miður virðist hver sem er geta dritað þeim niður, þannig að í hverju þorpi fórum við yfir þetta 2-3 (oft við skólann, pósthúsið og musterið), og svo var þær oft að finna utan þéttbýlisins þar sem einhver dhaba- eða gistiheimiliseigandinn vildi hægja á umferðinni svo menn sæju nú örugglega staðinn hans. Fæstar voru þessar hraðahindranir merktar, og þar fyrir utan eru þær þannig gerðar - mjóar og háar - að það er ekki hægt að taka þær á hraðanum - maður mundi bara bara brjóta demparana eða jafnvel hreinsa framhjólastellið undan bílnum ef maður reyndi slíkt. Maður vinkonu minnar var því sífellt að bremsa sig niður til að komast yfir hraðahindranir og gefa svo í aftur, sem var ekki mjög gaman því að það eru engin bílbelti aftur í bílnum. 

Landslagið tók smám saman að breytast eftir því sem við nálguðumst fjöllin og fórum að hækka okkur, en lægsti punktur í Coorg er í um 900 metra hæð yfir sjávarmáli. Skógurinn þéttist og á tímabili ókum við í gegnum upprunalegan skóg á náttúruverndarsvæði. Einu villtu dýrin sem sáust voru nokkrir langur-apar og einn mongúsi sem skaust yfir veginn. Síðan tóku við ræktarlegar kaffiplantekrur með fallegum húsum og velsældarlegu fólki. Kaffi er þarna ræktað í skugganum af trjánum, og með kaffinu er ræktaður pipar, en þær plöntur eiga víst mjög vel saman í ræktun. Það eru líka ræktaðar kardimommur þarna, en ég sá hvorki pipar né kardimommur til að taka myndir af þeim á plöntunni, enda ekki réttur árstími til þess.

Við komum til næsta þorps (eiginlega bara pósthús og strætóstoppistöð) við gististaðinn, og þar beið okkar jeppi sem leit út eins og Willys-jeppi frá sjöunda-áratugnum, en þeir eru reyndar innlend framleiðsla og smíðaðir eftir gömlum amerískum teikningum. Við eltum hann smá spöl inn á bílastæði þar sem við skildum eftir bílinn og tróðum okkur aftur í jeppann. Síðan hófst mikið skrölt og torfærur þar sem bílstjórinn djöflaði farartækinu áfram eins og hægt var. Vegurinn þarna upp eftir er til skiptis leirborið moldarflag og grjót, mikið niðurgrafinn á milli moldarbakka og stundum hlaðinna veggja og ekki breiðari en svo að ég efa að maður gæti ekið venjulegum Toyota Landcruiser þarna up. Litlu indversku jepparnir henta aftur á móti ágætlega til þess. Öll leiðin lá í gegnum plantekruna, til skiptis kaffiplöntur og óræktuð svæði með þéttari trjágróðri.

Eftir um 3 kílómetra í hristingnum rann jeppinn inn á steypta innkeyrslu og við vorum komin til Hunangsdals. Staðurinn hlaut nafnið af því að þarna var einu sinni framleitt hunang, og Hunangsdalur var reyndar stærsti framleiðandi hunangs á Indlandi þangað til fyrir um 15 árum síðan að vírus nánast þurrkaði út allar býflugur á svæðinu. 

 Meira næst - um versta hluta alls ferðalagsins, en líka ýmislegt gott og skemmtilegt.